1. Język obcy to praktyczna umiejętność, nie wiedza. Nie wymaga wielu lat spędzonych nad książką, potrzebuje jedynie praktyki. Mówienia, słuchania, (w tym słyszenia samego siebie mówiącego w języku obcym) i wreszcie czytania i pisania oraz, jeśli jest taka potrzeba (bo nie reguła), poznania gramatyki.
2. Uczenie to proces czynnego udziału dwóch stron: uczeń- nauczyciel. Jeśli jedna z nich jest niezaangażowana, nie zależy jej lub nie potrafi, szanse na powodzenie są niewielkie. Z moich doświadczeń, obserwacji i niezliczonych rozmów z dziećmi i młodzieżą wiem, że jeśli coś w szkole idzie nie tak, bardzo często stroną nie do końca zaangażowaną jest ... nauczyciel. Dzieci mają naturalną chęć i potrzebę uczenia się nowych rzeczy a jeśli chodzi o język, mają mocno rozwiniętą potrzebę komunikowania się z innymi.
3. Zaangażowanie i autentyczność lektora są kluczowe, to ktoś, kto chce i potrafi uczyć innych. Rozpoznaje intuicyjnie z czym dziecko do niego przychodzi, ile i w jakiej formie jest w danym dniu w stanie przyjąć. Wyczuwa granice i sam potrafi je stawiać. W naturalny sposób dąży do równowagi pomiędzy zabawą a nauką, znajduje ciekawą i właściwą dla wieku i predyspozycji dziecka formę zajęć, jest elastyczny i prawdziwy w tym, co robi.
4. Lektorem w idealnej sytuacji, szczególnie dla mniejszych dzieci, powinien być native speaker. Dzieci w naturalny sposób będą próbowały się z nim porozumieć, będą czuły i widziały sens zdobywania narzędzia, które im w tym pomoże. Właściwa wymowa, akcent, intonacja, żywe i prawdziwe słownictwo, posługiwanie się pełnymi zwrotami i zdaniami, umiejętność spontanicznego reagowania w języku obcym, brak obaw i sztuczności w trakcie rozmowy - zalet jest mnóstwo. U starszych dzieci, młodzieży i dorosłych, przy zajęciach typu korepetycje czy przygotowanie do egzaminów, równie dobrze sprawdzi się lektor polski.